Hulpverlening

Hulpverlening is voor mij een begrip geworden waar ik niet meer onderuit kan. Ik ben iemand die sinds groep zes van de basisschool vast heeft gezeten aan pedagogen, psychologen en meerdere speciaal ontwikkelde projecten voor kinderen als “ik”. Met als uiteindelijke kers op de spreekwoordelijke taart de Wyldemerk. Een zogenaamde 24 uurs voorziening.

Als je bedenkt dat ik nu 20 ben is dat dus een behoorlijke tijd in de hulpverlening. Al die tijd werd mij verteld dat er van alles mis was met mij was ik ben o.a. gediagnosticeerd met PDD NOS (een vorm van autisme), ADD en heb medicijnen voorgeschreven gekregen die als je er over nadenkt gewoonweg gevaarlijk zijn voor een jeugdig iemand. Later is gebleken dat hier allemaal toch maar weinig van klopte. Eigenlijk bleek simpel gezegd dat deze groep mensen oplossingen probeerden te vinden voor problemen die er helemaal niet waren. In deze tijd is mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld steeds meer ondermijnd en afgebroken door een groep incompetente mensen die zichzelf “hulpverleners” noemen.

Vertrouwen en serieus genomen worden.

Toen ik op de Wyldemerk kwam was ik een wrak van een mens. Ik had het gevoel dat er voor mij toch geen toekomst was weggelegd. En met dat gevoel kwam ik Ingeborg tegen. Ingeborg wist zeer snel mijn vertrouwen te winnen. En als je deze hele voorgeschiedenis daar in meeneemt is dat toch wel bijzonder te noemen. Misschien was het omdat ik niet het gevoel had wéér met een dergelijk iemand te maken, maar ik denk dat ik voornamelijk het gevoel had dat ik serieus genomen werd. In ieder geval werd mij eindelijk eens niet verteld dat ik raar was of dat mijn gedrag voortkwam uit een of andere aandoening. Hierdoor kreeg ik eindelijk het gevoel dat wat ik vertelde aankwam en dit leidde uiteindelijk in een ontlading van wat er allemaal misgegaan was in mijn leven en daar omheen.

Aan het werk.

Het gevoel al deze informatie kwijt te kunnen was een enorme opluchting, een bijna zo’n grote opluchting dat ik weer voor mijn school aan de slag kon. Niet zonder slag of stoot maar op het moment dat de dingen die mij overkomen zijn weer door mijn hoofd gingen spoken en mij begonnen te hinderen kon ik ze ontladen en als het echt niet meer ging had ik het gevoel dat er een vangnet voor mij was (Ingeborg dus). Anderhalf jaar later had ik vanuit een hopeloze situatie een HAVO diploma gehaald. Uiteindelijk bleek de directe aanpak (AAN HET WERK JIJ!), het gevoel hebben dat ik er niet meer alleen voor stond , iemand die ik kon vertrouwen en veel aan kon vertellen, en een klein beetje Heavy Metal genoeg.

Toekomst

Op dit moment heb ik mijn hulpverlenersgeschiedenis bijna achter mij gelaten, woon ik op mezelf, en sta ik op het punt aan een studie te beginnen die mij echt interesseert. Nog steeds spoken vervelende gedachten weleens door mijn hoofd maar heb ik ze geleerd te negeren. Ik zal nooit zeggen dat 1 persoon mij heeft gered want uiteindelijk moet je het toch vooral zelf doen. Maar zij heeft mij wel heel erg geholpen en daar ben ik haar waarschijnlijk nog lang dankbaar voor.