Juni 2012: hoera, de vlag kan uit, het HAVO-diploma is op zak, met mooie cijfers ook nog en we durven te zeggen: zonder Ingeborg hadden we het niet gered.

Na zeer moeizame schooljaren werd onze zoon, die moeite heeft met plannen en organiseren en daarbij nogal eens al dan niet terecht het stempel lui kreeg, vorig schooljaar uitgesloten van het examen.

We zijn echt blij dat we toen door de schoolleiding werden getipt over de mogelijkheid van extra begeleiding. Geen huiswerkbegeleiding, maar echt een persoonlijke coach. Het is een goede keuze geweest die het verschil heeft gemaakt. Het verschil tussen ‘het wordt toch niks met jou’ en ‘je kunt het’. Het verschil tussen afzakken of toch bij de les worden gehouden. Tussen je verschuilen en wegvluchten en er nog mee wegkomen ook of toch weer met je neus op de feiten worden gedrukt en aan het werk worden gezet. Waar wij zelf als ouders weinig invloed hadden (boos of verdrietig worden helpt niet) en ook de leraren niet wisten hoe ze hem aan de slag konden krijgen heeft de aanpak van Ingeborg gewerkt. Hoe ze het deed, wat er in dat torenkamertje precies werd gezegd, we weten het niet, maar feit is dat hij toch met redelijk veel plezier naar school ging.

De afspraken bij Ingeborg waren geen straf omdat ze blijkbaar heel goed aanvoelt wat er in een puberbrein omgaat, daarbij zeker oog hebbend voor iemands positieve kanten en kwaliteiten.  Ze heeft een rechtstreekse benadering, waarbij ze door woorden heen prikt en dat is iets wat uiteindelijk wel gewaardeerd wordt. Vaak de nodige humor erbij, maar als het moet ook heel direct iemand aanspreken op zijn gedrag. Ingeborg liet niet met zich sollen en daar had hij respect voor. Voor hem een houvast, maar voor zijn ouders ook een heel fijn idee dat je er niet alleen voor staat. Het contact via de vele mails over en weer hebben we als heel waardevol ervaren, En die samenwerking heeft geresulteerd in het met een trots gevoel kunnen afsluiten van deze schoolperiode.

Roel en Ineke Venema